اتل متل توتوله، بازی

اَتَل مَتَل توتولِه، بازی

از کهن‌ترین و معروف‌ترین بازی‌های گروهی کودکانه. کودکان کنار هم می‌نشینند و هر دو پایشان را روی زمین دراز می‌کنند. اوستا دستش را هم‌نوا با آهنگِ ترانۀ اتل‌متل، سیلاب به سیلاب، روی هر یک از پاها می‌گذارد. پایی که با آخرین هجای ترانه لمس شود، باید جمع و از بازی خارج شود. این حرکت تا بدان‌جا ادامه می‌یابد که تنها یک پا برجا بماند؛ صاحب پای برجامانده، باید برایِ تفریحِ دیگران کاری انجام دهد. از ترانۀ این بازی روایت‌های متعددی در دست است. یکی از روایت‌های تهرانی آن چنین آغاز می‌شود: «اتل متل توتوله/گابِ (گاوِ) حسن چه‌جوره؟» و بند آخر آن نیز که سبب می‌شود پایی جمع شود، چنین است :«هاچین و واچین/یه پاتو ورچین!»