اجلاس زمین
اِجلاس زمین (Earth Summit)
گردهمایی بین‌المللی به منظور تدوین و تنظیم معیارهایی برای حمایت و حفاظت زیست‌محیطی جهان. نخستین نشست سران در ریو دو ژانیروی برزیل در ژوئن ۱۹۹۲ برگزار شد. برای مبارزه با گرمایش جهانی و حمایت از حیات وحش (تنوع زیستی[۱]) پیمان‌هایی به امضا رسید. دومین نشست زمین در ژوئن ۱۹۹۷ در نیویورک تشکیل شد تا پیشرفت‌های به‌دست‌آمده در حوزۀ محیط زیست را مرور کند. شرکت‌کنندگان موافقت کردند که در جهت دستیابی به توافقی دربارۀ جنگل‌های جهان[۲] در سال ۲۰۰۰، با هدف متوقف‌کردن تخریب جنگل‌های حاره‌ای و کهن تلاش کنند. در نشستِ ریو، که برگزاری آن ۲۳میلیون دلار هزینه دربرداشت و ۶۰ درصد از این مبلغ برای تأمین امنیت جلسه صرف شد، ۱۰هزار نمایندۀ رسمی، ۱۲هزار نمایندۀ سازمان‌های غیردولتی، و ۷هزار روزنامه‌نگار حضور یافتند. در ۱۹۹۳، دولت کلینتون[۳] برخی تصمیم‌هایی را که دولت جورج بوش[۴] پدر در نشست زمین اتخاذ کرده بود لغو کرد. ایالات متحده، در آوریل ۱۹۹۵ درپی تهدید هند مبنی بر این‌که مانع از دسترسی شرکت‌های داروسازی و آرایشی امریکا به منابع طبیعی آن کشور خواهد شد برای امضای آن بار دیگر تحت فشار قرار گرفت. دومین نشست (۱۹۹۷) در توافق بر سر طرحی برای اصلاحات جدید برای مقابله با بحران فزایندۀ زیست‌محیطی جهان، ناکام ماند. اُفت فاحش در کمک به کشورهای جهان سوم، که در نشست ۱۹۹۲ زمین وعدۀ افزایش آن داده شده بود، عامل اصلی این شکست به‌شمار می‌آمد. تونی بلر[۵]، نخست‌وزیر وقت بریتانیا، کشورهای ایالات متحده، ژاپن، کانادا، و استرالیا را به سبب کوتاهی در عمل‌کردن به تعهدات خود در زمینۀ ثابت نگه‌داشتن میزان فزایندۀ گازهای گلخانه‌ای، که آب‌وهوای کرۀ زمین را دگرگون می‌کنند، محکوم کرد. جامعۀ اروپا به طور کل در انجام تعهدات خود برای ثابت نگاه‌داشتن میزان گازهای آلاینده موفق بود، زیرا در آلمان و انگلیس میزان انتشار این گازها کاهش یافته بود. «بانک جهانی» و «صندوق جهانی طبیعت» موافقت‌نامه‌ای را با هدف حمایت و حفاظت از ۲۵۰میلیون هکتار جنگل (دَه درصد کل جنگل‌های جهان) به امضا رسانیدند. این حقیقت که جنگل‌زدایی در کشورهای درحال توسعه از زمان برگزاری نشست نخست به بعد شتاب روزافزونی یافته است، اهمیت این موضوع را نشان می‌دهد.