ابن مهران، احمد بن حسین (۲۹۵ـ۳۸۱ق)
ابن مِهران، احمد بن حسین (۲۹۵ـ۳۸۱ق)
قرآن‌پژوه و قاری قرآن. گویند که اصل او از اصفهان و اقامتگاه او نیشابور بوده است. از نوجوانی نزد کسانی چون ابوالعباس سراج ثقفی، ابوبکر ابن خزیمه، ابوالعباس ماسَرجَسی حدیث آموخت. برای فراگیری قرائت به سمرقند و بغداد و کوفه و دمشق و صور سفر کرد و نزد استادان بزرگ این فن قرائت آموخت. سپس به نیشابور بازگشت و به تدریس و تألیف دربارۀ این فن پرداخت. حاکم نیشابوری، علی بن محمد فارسی، ابواسحاق ثعلبی، ابوعثمان صابونی ازجمله شاگردان او بوده‌اند. او در آثار خود با مطرح‌کردن قراآت دَه‌گانه، تصور قراآت هفت‌گانه را درهم شکست. البته این‌گونه نبوده که فقط دَه قرائت را پذیرفته بداند، بلکه در مکتب او به عدد خاصی تکیه نمی‌شود. نخستین اثری که در آن، این مسئله را مطرح کرده کتاب الشامل است. دو اثر دیگر او الغایة فی القرآن و المبسوط است که در این میان به الغایة فی القراآت توجه فراوان شده و شروح بسیاری بر آن نوشته شده است. رساله‌ای به فارسی دربارۀ رسم‌الخط مصحف به او نسبت داده شده است.