ابن راوندی، احمد بن یحیی (ح ۲۰۵ـ۲۹۸ق)

ابن راوندی;
زادروز	ح ۲۰۵ق;
درگذشت	۲۹۸ق
ملیت	ایرانی
شغل و تخصص اصلی	متکلم
آثار	التاج، در رد موحدان؛ بَعْثُ‌الحِکمَة، در تأیید ثَنَویت؛ الدامِغ؛ الفَرید، در ردّ انبیاء؛ الطَبایع؛ الزُّمُرُدُالامامة، در ردّ اسلام؛ فَضیحَةُ‌المعتزله
گروه مقاله	فلسفه ، منطق و کلام

ابن راوندی، احمد بن یحیی (ح ۲۰۵ـ۲۹۸ق)
(نام: ابوالحسین احمد بن یحیی بن محمد بن اسحاق راوندی، مشهور به‌ ابن ‌راوندی‌ یا ابن ‌رَوَندی‌ یا ابن‌ ریوندی‌) متکلم ایرانی. اهل راوند (بین اصفهان و کاشان) و به قولی اهل مروالرود بود. در آغاز از معتزله بود و سپس به دلیل اختلافاتی که با آن‌ها پیدا کرد، از سوی آن‌ها طرد شد و به مخالفان آن‌ها و سپس به زنادقه گرایید و سخت بر معتزلیان تاخت. فراست و تسلط ویژه‌ای بر زبان داشت و اطلاعات او در مباحث کلامی گسترده بود. از استادان او می‌توان به ابوشاکر دیصانی، ابن طالوت و ابوحفص حدّاد اشاره کرد. تألیفات وی را به ۱۱۴ کتاب رسانیده‌اند. ابن راوندی، به‌خاطر اعتقاداتش، چندی در خانۀ ابن لاوی یهودی پناه برد. شهرت الحاد وی در قرن ۴ق از مرز ادبیات اسلامی گذشت و یهودی‌ها در آثار خود وی را ملحدی خطرناک دانسته‌اند. اکثر تألیفات او کفرآمیز و در ردّ اسلام و قرآن و نبوت است. از آثارش: التاج، در رد موحدان؛ بَعْثُ‌الحِکمَة، در تأیید ثَنَویت؛ الدامِغ؛ الفَرید، در ردّ انبیاء؛ الطَبایع؛ الزُّمُرُدُالامامة، در ردّ اسلام که المؤید فی‌الدین شیرازی، مجالس‌المؤیدیه را در رد آن نوشت؛ فَضیحَةُ‌المعتزله، که ابن خَیاط معتزلی الاِنتِصار را در ردّ آن نوشت.