استصحاب
اِستِصْحاب
(در لغت به‌‌معنای به‌‌همراه داشتن) اصطلاحی در اصول فقه به معنی حکم به استمرار آنچه پیش‌تر وجود داشته است. به دیگر سخن هرگاه وجود چیزی در گذشته قطعی است، اما وجود فعلی آن مورد تردید است حکم به‌وجود آن برای حالت فعلی را «استصحاب» گویند (یعنی نقض‌نکردن یقین سابق با شک لاحق). مثلاً شخصی که وضو داشته شک کند چیزی که موجب بطلان وضو گردد از او صادر شده یا خیر، براساس استصحاب حکم به باقی‌ماندن وضوی سابق می‌کند. در مادۀ ۳۵۷ آیین دادرسی مدنی ایران آمده: «در صورتی‌که حق یا دینی برعهده کسی ثابت شد اصل بقاء آن است مگر خلافش ثابت شود.» اصل بقا همان استصحاب است.