اشتاین، شارلوته فون (۱۷۴۲ـ۱۸۲۷)
اشتاین، شارلوته فون (۱۷۴۲ـ۱۸۲۷)(Stein, Charlotte von)
| شارلوته فون اشتاین Charlotte von Stein | |
|---|---|
| زادروز |
۱۷۴۲م |
| درگذشت | ۱۸۲۷م |
| ملیت | آلمانی |
| شغل و تخصص اصلی | نویسنده |
| آثار | رینو (۱۷۷۶)، دیدو (۱۸۷۶) |
| گروه مقاله | ادبیات غرب |
| خویشاوندان سرشناس | کریستیانه وولپیوس (همسر) |
نویسندۀ آلمانی. از دوستان صمیمی گوته[۱] بود و تأثیر عمیقی بر او گذاشت چنان‌که الهام‌بخش او در آفرینش شخصیت‌های زن ایفی‌گنیا[۲] در ایفی‌گنیا در تائوریس[۳] و ناتالی[۴] در ویلهلم مایستر[۵] بود. با ورود گوته به وایمار[۶] (۱۷۷۵)، بین او و بانو اشتاین دوستی صمیمانه‌ای آغاز شد و کتابش با نام وحدت جان‌ها[۷] تأثیر زیادی بر زندگی و آثار گوته بخشید. نامه‌ها و اشعار گوته به فراو فون اشتاین[۸] حاکی از دلبستگی او و اشتاین است. پس از بازگشت گوته از ایتالیا (۱۷۸۸)، و ارتباطش با کریستیانۀ وولپیوس[۹]، که به ازدواجشان انجامید، پیوند دوستی گوته و اشتاین نیز به‌کلی از هم گسست. برخی آثار اشتاین عبارت از رینو[۱۰] (۱۷۷۶)، قطعه‌ای کوتاه و بذله‌آمیز دربارۀ گوته و بانوان درباری، و تراژدی منثور دیدو[۱۱] (۱۸۷۶) که مشتمل بر اشارات زیادی در گسستن ارتباطش با گوته است.