افسانه (منظومه)
افسانه (منظومه)
شعری از نیما یوشیج. منظومه‌ای که در ۱۳۰۱ش سروده شد و شامل ۱۲۶ بندِ پنج‌مصراعی (مصراع پنجم: منفرد) است. این شعر، که اغلب در مقامِ نقطۀ آغازین جدی تحول در شعر فارسی قرن ۲۰ شناخته می‌شود، متأثر از شعر قرن ۱۹ و دو دهۀ نخستِ قرن ۲۰ فرانسه است. نیما یوشیج در افسانه، به شکلی نو، به تعریف‌های تازه از تصویرپردازی، طبیعت‌گرایی و زبان گفت‌وگو در شعر فارسی توجه نشان داد. بخشی از شاعران نوگرای معتدل، مانند پرویز ناتل خانلری، گلچین گیلانی، فریدون تولَّلی، نادر نادرپور و فریدون مشیری، به شکلی گسترده، از این شعر تأثیر پذیرفتند و کوشیدند تا راه شاعر را در افسانه تکامل و وسعت بخشند. این منظومه به معلمِ شاعر، نظام وفای کاشانی تقدیم شده است.