امامزاده احمد
امامزاده احمد
بقعه‌ای واقع در محلۀ دروازۀ حسن‌آباد در اصفهان، بارگاه امامزاده احمد نبیرۀ امام محمدباقر (ع). کتیبه‌هایی در این زیارتگاه وجود دارد که برخی از آن‌ها تاریخ نوسازی و توسعۀ آن را دورۀ شاه سلطان حسین صفوی معرّفی می‌کنند. همچنین، کتیبۀ سنگی دیگری مربوط به ۵۶۳ق وجود دارد که می‌گویند پاره‌ای از سنگ بُت سومنات است و از هند آورده شده است. تنی چند از بزرگان علم و ادب مانند همای شیرازی و فرزندش میرزا ابوالقاسم طرب در صحن امامزاده مدفونند. محوطۀ امامزاده تا اوایل قرن ۱۴ق محل بَست‌نشستن بود و مردم در مواقع ضروری در آن‌جا متحصّن می‌شدند. بنای امامزاده در سال ۱۳۱۴ش به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
مشخصات معماری و تزئینات
بالای بقعۀ چهارگوش، پوششی گنبدی است و در رأس آن گنبدی کوچک با ساقه‌ای بلند و دارای ۸ پنجره ساخته شده و با دو ایوان در شمال و شرق، به صحن نسبتاً وسیع امامزاده راه یافته است. گنبد از داخل با قطاربندی و مقرنس‌کاری مزین شده است. بدنۀ داخلی بنا، کتیبه‌ای حاوی سورۀ دهر و آیات ۱۸۰–۱۸۲ سورۀ صافات به خط ثلث و به رنگ طلایی بر زمینۀ لاجوردی با رقم «این محمد حسن علی نقی الامامی» و تاریخ ۲۲ شعبان ۱۱۱۵ گچ‌بری شده است. دیواره‌های درونی و بیرونی بقعه، با قطعات کوچک کاشی به رنگ‌های فیروزه‌ای و لاجوردی با اشکال هندسی تزیین شده و فاصلۀ بین کتیبه و ازاره و کتیبه و گنبد با گچ‌بری پوشانده شده است. مزار هم کتیبه‌ای گچ‌بری‌شده با تاریخ ۱۱۱۵ق دارد. ضریح فعلی امامزاده مربوط به دستور ظل‌السطان در سال 1290ق ساخته و بر روی مزار مستقر شده است.