اندروز، تامس (۱۸۱۳ـ۱۸۸۵)
اَنْدْروز، تامس (۱۸۱۳ـ۱۸۸۵)(Andrews, Thomas)
| تامس اندروز Thomas Andrews | |
|---|---|
| زادروز |
بلفاست ۱۸۱۳م |
| درگذشت | ۱۸۸۵م |
| ملیت | ایرلندی |
| شغل و تخصص اصلی | شیمی فیزیک دان |
| گروه مقاله | فیزیک و مکانیک |
شیمی‌فیزیک‌دان ایرلندی. شهرتش به‌سبب طرح اصل موضوعی دربارۀ دما و فشار بحرانی است که براساس کارهای تجربی‌اش در زمینۀ میعان گازها بدان دست یافت. او طی این تجربه‌ها، عملاً پیوستگی حالت مایع و گاز را نشان داد. به‌علاوه، گرمای حاصل از ترکیب‌شدن مواد شیمیایی را نیز بررسی کرد. برای اولین‌بار، با تشخیص ترکیب اُزون[۱] ثابت‌کرد که این ماده یک آلوتروپِ[۲] اکسیژن است. در بلفاست[۳] زاده شد. از ۱۵سالگی به دانشگاه رفت و در پنج دانشگاه درس خواند. در ۱۸۳۵، از دانشگاه ادینبورگ[۴] عنوان دکتر و جراح شایسته گرفت و از ۱۸۴۹ تا ۱۸۷۹، در کالج کوئینز[۵] بلفاست استاد شیمی بود. اندروز با بررسی ترکیب‌شدن مواد شیمیایی موفق به تعیین مستقیم گرمای خنثی‌شدن[۶] و گرمای تشکیل هالید[۷]ها (کلریدها، برومیدها و یدیدها) شد. قبل از او، بسیاری از دانشوران دیگر کوشیده بودند رابطۀ بین گازها و مایعات را تبیین کنند. اَندروز با ساخت تجهیزاتی گسترده، در ابتدا میعان دی‌اکسید کربن را بررسی کرد و در حدود ۱۸۶۹ نتیجه گرفت که این گاز دارای دمایی بحرانی[۸] (نقطۀ بحرانی[۹]) برابر با ۳۰.۹ درجۀ سانتی‌گراد است و در دماهای بالاتر از آن با اعمال هیچ‌گونه فشاری نمی‌توان آن را به مایع تبدیل کرد. او همچنین هیدروژن، نیتروژن و هوا را تحت فشار، در حالی‌که تا دمایی پایین‌تر از دمای بحرانی‌شان سرد شده بودند، به مایع تبدیل کرد. اَندروز در زمینۀ مجموعه‌ای از هم‌دما (ایزوترم[۱۰])های فشار ـ حجم در دماهای بالاتر و پایین‌تر از دمای بحرانی نیز پژوهش‌هایی صورت داد و به آنچه که قبلاً شاخۀ آشفته‌ای از شیمی‌فیزیک[۱۱] بود نظم معنی‌داری بخشید.