انسان، سوره
انسان، سوره
سورۀ شمارۀ ۷۶ به‌ترتیب مصحف و ۹۶ یا ۹۸ به‌ترتیب نزول، از سوره‌های مدنی قرآن در ۳۱ آیه و ۲۴۳ کلمه. وجه تسمیۀ این سوره آن است که خداوند در آیۀ اول آن می‌فرماید که انسان تا دوره‌ای در حدی نبود که ذکری از او بشود. نام‌های دیگر آن «هل اتی» و «دهر» است و هرسۀ این اسم‌ها در آیۀ اوّل آن آمده است. نام چهارم آن «ابرار» است که در آیۀ ۵ آمده و در ۱۸ آیه (تا آیۀ ۲۲) بیش از نصف این سوره با معرفی ابرار و نیکان، علائم و نشانه‌های آنان را بیان می‌کند. از نظر حجم، از سوره‌های «مفصّلات» و نسبتاً کوچک است. مضامین اصلی آن عبارت‌اند از حدوث آفرینش انسان، آغاز مسئلۀ ابتلاء و آزمایش عمومی و آزادی انسان در گزینش راه و تقسیم‌بندی انسان‌ها به دو گروه که عده‌ای مشمول رحمت خدا و عده‌ای مشمول عذاب الهی هستند.