انور خوجه
اَنور خوجه (آلبانی ۱۹۰۸ـ۱۹۸۵)
| انور خوجه | |
|---|---|
| زادروز |
آلبانی ۱۹۰۸م |
| درگذشت | ۱۹۸۵م |
| ملیت | آلبانیایی |
| شغل و تخصص اصلی | سیاستمدار |
| گروه مقاله | تاریخ جهان |
| جوایز و افتخارات | تاسیس«جنبش آزادی بخش آلبانی» (۱۹۳۹) و حزب کمونیست این کشور (۱۹۴۱)، رهبر جنگ های پارتیزانی برضد نازی ها (۱۹۳۹ تا ۱۹۴۴) |
رئیس‌جمهور (۱۹۷۴ـ۱۹۸۵) نخست‌وزیر (۱۹۴۴ـ۱۹۵۴) وزیر امور خارجه (۱۹۴۶ـ۱۹۵۳) و از پایان جنگ جهانی دوم تا ۱۹۸۵ نخستین دبیر کل حزب کمونیست آلبانی. فرزند تاجری مسلمان بود و در کودکی به سبب شغل پدر به بسیاری از نقاط اروپا سفر کرد. در ۱۹۳۰ با بورسیه‌ای دولتی برای تحصیل به دانشگاه مونپِلیِه در فرانسه رفت، اما اندکی بعد انصراف داد. از ۱۹۳۴ تا ۱۹۳۶ در کنسول آلبانی در بروکسل دبیر بود و در همان سال به آلبانی بازگشت. وی به‌سبب فعالیت‌هایش برضد احمد زوغو مدتی زندانی شد. در ۱۹۳۹ «جنبش آزادی‌بخش آلبانی» و در ۱۹۴۱ حزب کمونیست این کشور را تأسیس و در ۱۹۴۶ دیکتاتوری کمونیستی در آلبانی برقرار کرد. همچنین، از ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۴ رهبری جنگ‌های پارتیزانی برضد نازی‌ها را برعهده داشت. پس از اعلام موجودیت آلبانی در ۱۹۷۴، ریاست جمهوری و فرماندهی کل قوا از سوی پارلمان در اختیار انور خوجه قرار گرفت. خوجه یک استالینیست افراطی بود و در اعمال مرام کمونیستی تلاش فراوانی به خرج می‌داد؛ چنان‌که مالکیت خصوصی و آزادی‌های سیاسی و مذهبی را در کشور ممنوع کرد و نظامی استبدادی و سرکوبگر را در آلبانی حاکم گرداند. بر این اساس، مخالفان از سمت‌های خود برکنار و یا به اردوگاه‌های کار اجباری تبعید و یا اعدام شدند. همۀ سفرهای کاری به جز سفرهایی با مقاصد اداری و دولتی ممنوع اعلام شد و عملاً هرگونه آزادی بیان و ایجاد تشکل‌ها و جنبش‌های سیاسی و اجتماعی از شهروندان سلب گردید. براساس گزارش منتشرشدۀ سازمان عفو بین‌الملل در ۱۹۸۴، وضعیت حقوق بشر در آلبانی در زمان حکومت خوجه در اسفناک‌ترین دوره‌های خود بوده است. پس از مرگ استالین، رهبران جدید شوروی از سیاست‌های خوجه انتقاد کردند و رابطۀ آلبانی با شوروی به تیرگی گرایید. حاکمیت خوجه میراثی جز فقر و عقب‌ماندگی و انزوای سیاسی برای آلبانی به همراه نداشت، به‌طوری که پس از مرگ وی هیچ هیئت خارجی در مراسم خاک‌سپاری او شرکت نکرد. پس از خوجه، رامیز آلیا در مقام دبیرکل حزب کمونیست جانشین وی شد.