انوشیروان بن منوچهر
اَنوشیروان بن منوچهر ( ـ۴۳۵ق)
| انوشیروان بن منوچهر | |
|---|---|
| درگذشت | ۴۳۵ق |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | فرمانروا |
| گروه مقاله | تاریخ ایران |
| خویشاوندان سرشناس | منوچهر بن قابوس (پدر) |
ششمین و آخرین امیر (حک: ۴۲۰ـ۴۳۵ق) سلسلۀ آل زیار. پسر منوچهر بن قابوس بود و بعد از مرگ پدر به امارت رسید، اما به‌سبب کمی سن، ادارۀ امور به باکالیجار کوهی، سردار سپاه و دایی پدرش سپرده شد. باکالیجار در مدت نیابت خود، تابع محمود غزنوی شد و به نام او خطبه خواند؛ از این‌رو انوشیروان پس از به‌‌دست‌‌گرفتن قدرت (۴۳۳ق) وی را به زندان انداخت. وقتی طغرل سلجوقی سرزمین‌های ایران را به تصرّف درآورد به گرگان آمد و آن‌جا را نیز تسخیر کرد و مرداویج، فرماندۀ پیشین غزنویان، را به نیابت خود در آن شهر گماشت. مرداویج با مادر انوشیروان ازدواج کرد و وی ناچار به‌‌تبعیت از طغرل درآمد و تا آخر عمر تحت نظارت مرداویج حکومت کرد.