اهل رده
اهلِ رِدّه
اهل رِدّه در تاریخ اسلام به مسلمانانی اطلاق می‌شود که در خلافت خلیفۀ اول یا اواخر حیات پیامبر(ص) از اسلام برگشتند. اهل رِدّه شش مرکز عمده داشتند که در چهار تای آن، رهبران شورش ادعای پیغمبری کردند: اسود عنسی در یمن؛ مُسَیْلمه کذاب در قبیله بنی حنیفه در یمامه؛ طلیحه بن خویلد در قبیله اسد، و غطفان و سجاح در قبیله تمیم. تنها در یمن حرکت رِدّه قبل از وفات پیامبر(ص) آغاز شده بود. خالد بن ولید از سوی ابوبکر، مامور سرکوب رِدّه شد. طلیحه مغلوب شد. کمی بعد تمیم از سجاح دست کشیدند و به اطاعت ابوبکر در آمدند. مسیلمه در مهم‌ترین نبرد رده در عقرباء مغلوب و مقتول شد. اسود ظاهراً پیش از پیامبر(ص) درگذشت. در بحرین نعمان بن منذر تمیمی مرتد شد، و تاج بر سر نهاد. ابوبکر، علاء بن حضرمی را بر وی فرستاد و وی نعمان را کشت. در عمان، لقیط بن مالک داعیه پیغمبری داشت و مردم را از ادای زکات منع می‌کرد و عاقبت کشته شد. در یمن و حضرموت نیز شورش‌های ارتداد، با پیروزی مسلمانان پایان یافت. دستور ابوبکر آن بود که ردّه را توبه دهند اگر نپذیرفتند با آن‌ها بجنگند، و علامت قبول توبه را ادای نماز و زکات قرار داده بود. برخی از مورّخان و علمای شیعه تمامی اهل رِدّه را مرتد نمی‌دانند و معتقدند که برخی از آن‌ها خلافت ابوبکر را از آن‌رو رد کردند که می‌گفتند: «زکات نمی‌دهیم تا نزد ما معلوم شود جانشین رسول‌الله کیست؟» حضرت علی (ع) هم با خوله از اسیران اهل رِدّه ازدواج نمود و محمد حنفیه از همین همسر است.