باتیستا، فولخنسیو (۱۹۰۱ـ۱۹۷۳)
باتیسْتا، فولخِنْسیو (۱۹۰۱ـ۱۹۷۳)(Battista, Fulgencio)
دیکتاتور راست‌گرا، و رئـیس‌جمهور کوبا (۱۹۳۴ـ۱۹۴۴؛ ۱۹۵۲ـ۱۹۵۹). کودتای سپتامبر ۱۹۳۳ را برای به قدرت‌رساندن رامون گرائو سان مارتین[۱] رهبری کرد، سپس او را در ۱۹۳۴ وادار به کناره‌گیری کرد و به حاکم کوبا تبدیل و از ۱۹۴۰ رسماً رئیس‌جمهور شد. از ۱۹۴۴ تا ۱۹۴۹ در امریکا در تبعید به‌سر برد، و سپس در کودتای نظامی ۱۹۵۲ کارلوس پریوسوکاراس[۲]، رئیس‌جمهور، را سرنگون کرد. سیاست‌های مستبدانه او سبب روانه‌شدن مخالفانش به زندان شد اما او خود ثروت کلانی اندوخت. نیروهای شورشی به رهبری فیدل کاسترو[۳] او را در ۱۹۵۹ سرنگون کردند. باتیستا در ابتدا به جمهوری دومینیکن و سپس به پرتغال گریخت و در اسپانیا درگذشت. باتیستا در دورۀ اول ریاست جمهوری، تحت تأثیر نظام تعاون فاشیسم[۴] اروپا به اصلاحات اقتصادی و اجتماعی پرداخت، اما در انتخابات ریاست جمهوری ۱۹۴۴ نامزد منتخب او از گرائو[۵] شکست خورد و او تبعید شد. باتیستا پس از سرنگون‌‌کردن رژیم فاسد سوکاراس، قانون اساسی را به حال تعلیق درآورد و انتخاباتی سراپا تقلب در ۱۹۵۴ به راه انداخت. خودکامگی فزایندۀ او سبب شورش‌هایی شد و، پس از انتخابات کاملاً فرمایشی و تمسخرآمیز ۱۹۵۸، کاسترو و نیروهایش درپی جنگی سه‌ساله، در اول ژانویۀ ۱۹۵۹، او را، سرنگون کردند. باتیستا در بانس[۶]، شرق کوبا، زاده شد. از ۱۹۲۱ وارد ارتش شد و با درجۀ سرجوخگی، در کودتای اوت ۱۹۳۳ برضد دیکتاتور خِراردو ماچادو یی مورالس[۷] شرکت کرد. یک ماه بعد، او رهبری کودتای نظامی برضد مانوئل دِ خسپِدِس[۸] را برعهده گرفت و گرائو را به قدرت رساند. باتیستا که به درجۀ سرهنگی ارتقا یافته بود، رئیس ستاد ارتش شد و سال بعد طی کودتایی قدرت را به دست گرفت.