باخر، ویلهلم (۱۸۵۰ـ۱۹۱۳)
باخِر، ویلهلم (۱۸۵۰ـ۱۹۱۳)(Bacher, Wilhelm)
خـاورشناس مجـارستانی. پدرش، سیمون، به عبری شعر می‌سرود و بخشی از گلستان سعدی را به عبری بـرگـردانید (وین، ۱۸۹۴). ویلهلم در دانشگاه بوداپست زبـان‌های شرقی، تاریخ و فلسفه خواند و در ۱۸۷۰، با نوشتن پایان‌نامه‌ای دربارۀ زندگی و اشعار نظامی دانشنامۀ دکتری گرفت در ۱۸۷۶، به عضویت جامعۀ علمای دینی یهود درآمد. از ۱۸۷۷، در مدرسۀ نوبنیاد خاخامی بوداپست، انجیل، تاریخ یهود، تفاسیر کتاب مقدّس، شعر و دستور زبان عبری درس داد. از ۱۹۰۱ تا ۱۹۰۵، از ویراستاران و مشاوران دایرة‌المعارف یهود بود. از ۱۹۰۷ رئیس مدرسۀ خاخامی بوداپست بود. به زبان‌های عبری، آرامی، عربی و فارسی مهارت داشت. حدود ۴۸ کتاب و ۷۰۰ مقاله، ازجمله چندین اثر دربارۀ زبان و ادبیات فارسی یهودی نوشت. از آثارش: کوچ‌نشین‌های یهودی در سرزمین‌های عربی (۱۹۰۵) تطوّر تاریخی لغات سامی (۱۹۰۹) یک واژه‌نامۀ عبری فارسی از سدۀ چهاردهم (بوداپست، ۱۹۰۰) دو شاعر یهودی ایرانی، شاهین و عمرانی (اشتراسبورگ، ۱۹۰۷ـ۱۹۰۸).