باران (شعر)

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
گلچین گیلانی
گلچین گیلانی

باران (شعر)

شعری از گلچین گیلانی. این منظومه، که در ۱۳۱۹ش در لندن سروده شد و سه سال بعد در مجلۀ سخن نشر یافت، از نظر برخی شعر نوست و گروهی دیگر آن را نوعی بحر طویل دانسته‌اند. شعر ضربْ‌آهنگی تند دارد و با اشاره به خاطره‌های کودکیِ شاعر در زادگاهش، گیلان، در مجموع، به زبانی کودکانه نزدیک شده است. باران ازجملۀ مشهورترین شعرهای فارسی در قرن ۲۰ در میان عام و خاص است.

بخش‌های از ابتدای منظومه:

باز باران،

با ترانه،

با گهرهای فراوان

می‌خورد بر بام خانه.

من به پشت شیشه تنها

ایستاده

در گذرها،

رودها راه اوفتاده.

شاد و خرم

یک دو سه گنجشک پر گو،

باز هر دم

می‌پرند، این سو و آن سو

می‌خورد بر شیشه و در

مشت و سیلی،

آسمان امروز دیگر

نیست نیلی.

یادم آرد روز باران:

گردش یک روز دیرین؛

خوب و شیرین

توی جنگل‌های گیلان.

کودکی ده ساله بودم

شاد و خرم

نرم و نازک

چست و چابک

از پرنده،

از خزنده،

از چرنده،

بود جنگل گرم و زنده.