بدر جاجرمی، بدرالدین ( ـ اصفهان ۶۸۶ق)
بَدرِ جاجَرمی، بدرالدین ( ـ اصفهان ۶۸۶ق)
(یا: بدرالدین جاجرمی) شاعر ایرانی. در جاجرم به‌دنیا آمد. در جوانی از خراسان به اصفهان رفت. ستایشگر خاندان جوینی، به‌ویژه شمس‌الدین و پسرش بهاءالدین محمد جوینی حاکم اصفهان (۶۴۸ـ۶۷۸ق)، بود و در همان روزگار لقب ملک‌الشعرایی یافت. بدر از شاگردان مجد همگر شیرازی و با امامی هروی دوست بود. قصایدش آکنده از صنایع شعری و غالباً عاری از لطافت و سبک آن‌ها متأثر از شعر شاعران خراسان است. وی دیوانی کمابیش در ۴هزار بیت از قصیده، غزل، قطعه و رباعی داشته که گویا ازمیان رفته است، اما پسرش، محمد، بسیاری از اشعار پدر را در مونِس‌الاَحرار فی دَقایق‌الاَشعار آورده است. از دیگر آثارش: ترجمۀ قصیدۀ نونیۀ ابوالفتح بستی در نکوهش دنیا که آن را از عربی به فارسی برگرداند؛ اختلاجات اعضا/اختلاج رساله‌ای منظوم در حدود ۲۲۰ بیت در اختلاجات، دربارۀ جهیدن برخی از اندام‌ها و اعضای بدن همراه با پیشگویی بر پایۀ آن‌ها. در پاره‌ای از نسخه‌ها آمیخته به نثر است؛ اختیارات قمر که قصیده‌ای در ۳۲ بیت است.