برق گیر
برقگیر (lightning rod)
میله‌ای فلزی، معمولاً مسی، برای محافظت از سازه دربرابر آسیب‌های ناشی از آذرخش، با متوقف‌ساختنِ برقِ آذرخش و هدایتِ جریان آن به زمین. از آن‌جا که آذرخش به مرتفع‌ترین جسم اصابت می‌کند، میله‌های فلزی را معمولاً در رأس سازه و برآمدگی نوک آن جا می‌دهند و آن‌ها را با کابل‌هایِ کم‌مقاومت به زمین متصل می‌سازند. در ساختمان از خاک، و در کشتی از آب در حکم اتصالِ زمین استفاده می‌کنند. برقگیر و رساناهای پایۀ آن مجهز به‌وسیلۀ محافظ‌اند، زیرا می‌باید جریان را از بخش‌های نارسانایِ سازه منحرف کنند و به آن امکان دهند که مسیری با کمترین مقاومت را طی نماید و از میله و کابل‌هایش بدون ایجاد خسارت گذر کُند. در صورتِ عبور جریانِ الکتریکی از مواد نارسانا، مقاومتِ زیاد موجب گرم‌شدن آن‌ها می‌شود و آتش‌سوزی و خسارات دیگری به بار می‌آید. برقگیر در سازه‌هایی با ارتفاع کمتر از ۳۰ متر مخروطی ایمن ایجاد می‌کند که شعاع قاعدۀ آن تقریباً برابر با ارتفاعش از سطح زمین است. در سازه‌های بلندتر، منطقۀ ایمن فقط تا فاصلۀ ۳۰ متریِ پایۀ سازه گسترش می‌یابد.