بصیر
بَصیر
(در لغت به‌معنی بینا) در اصطلاح کلام و عرفان، در ارتباط با خالق (خدا) و نیز در ارتباط با خلق (انسان) به‌کار می‌رود: ۱. خالق: بصیر یکی از اسماء‌الحُسْنی و نیز یکی از هفت صفت ثبوتی حق‌‌تعالی است و در قرآن، غالباً همراه با سمیع (شنوا) به‌کار می‌رود (شوری، ۱۱). به نظر اشاعره و معتزله سمع و بصر نسبت به علم، دو صفت مستقل است و به نظر امامیه و حکمای اسلامی این دو صفت به علم بازمی‌گردد و مراد از سمیع و بصیربودن خداوند، علم اوست به شنیدنی‌ها و دیدنی‌ها؛ ۲. خلق: بصیربودن انسان بدان معناست که اوّلاً، جز به قصد اعتبار (عبرت‌گیری) ننگرد؛ ثانیاَ، بداند که پیوسته خدا او را می‌بیند و گفتارهای او را می‌شنود.