بصیرت
بَصیرت
(در لغت به‌معنی بینایی و بینش) در اصطلاح به‌معنای چشم باطن. آدمی با عقل (چشم ظاهر) می‌تواند عالم ماده را درک کند، لیکن پس از مجاهده و ریاضت‌های فراوان می‌تواند با دیدۀ درون، جهان غیب را ببیند و از عالم ازلی و جهان غیب آگاه شود. عقل چون تن آدمی است و بصیرت چون روح و این دو برای رسیدن به کمال مطلوب، به یکدیگر محتاجند. عین‌القضات همدانی معتقد است بصیرت قوه‌ای از قوای نفس و چشمی است در باطن آدمی که به‌وسیلۀ آن، امور ازلی را درک می‌کند. بصیرت هم مانند عقل قدرتی است نورانی، با این تفاوت که نورانیت آن از عقل بیشتر است.