بنارس
| بنارس | |
|---|---|
| نام فارسی | بنارس |
| نام های دیگر | وارانسی |
| نام لاتین | Varanasi |
| کشور | هند |
| ایالت | اوتارپرادش |
| موقعیت | ساحل شمالی رود گنگ |
| جمعیت | ۱,۱۰۰,۷۴۸ نفر (۲۰۰۱) |
| تولیدات و صنایع مهم | برنج، گندم، نیشکر، و انواع غله. پارچه های نفیس زربفت، ابریشمی، کتان، جواهرسازی، میناکاری، و منبت کاری بر روی ظروف برنجی |
| بناهای مهم | مسجد اورنگ زیب و معبد طلایی ویشنو |
بَنارَس (Varanasi)
(یا: وارانسی[۱]) شهری در ایالت اوتارپرادش هند، در ساحل شمالی رود گنگ، با ۱,۱۰۰,۷۴۸ نفر جمعیت (۲۰۰۱). در ناحیۀ حاصل‌خیز کشت نیشکر و غلات بنا شده و مرکز مهم بازرگانی است. محصولات مهم آن عبارت‌اند از برنج، گندم، نیشکر، و انواع غله. پارچه‌های نفیس زربفت، ابریشمی، و کتان این شهر شهرت جهانی دارد. جواهرسازی، میناکاری، و منبت‌کاری بر روی ظروف برنجی از دیگر صنایع آن است. بنارس مقدس‌ترین شهر در میان هفت شهر مقدس هندوان است؛ همچنین در آیین‌های جین، سیک، و بودایی نیز شهری مقدس به‌شمار می‌رود. بودا از گایا به بنارس رفت و اولین موعظۀ خود را در باغ غزال‌ها[۲] ایراد کرد. این شهر حدود پنج کیلومتر خط ساحلی کنار رود گنگ دارد که گهات‌ها (حمام‌های مقدس) در طول آن ساخته شده‌اند. هر سال حدود ۱میلیون نفر از این شهر دیدن می‌کنند و خود را در آب گنگ شست‌وشو می‌دهند. قدمت شهر به حدود ۵۰۰پ‌م بازمی‌گردد. معزالدین محمد سام (۵۵۰ـ۶۰۲ق) در ۵۹۰ق به بنارس حمله و بناهای مشهور آن را ویران کرد. بابر، پادشاه هند، (۸۸۸ـ۹۳۷ق) در ۹۳۵ق بنارس و نواحی اطراف گنگ را تصرف کرد. در دورۀ اکبرشاه (۹۴۹ـ۱۰۱۴ق) بنارس از نظر فرهنگی رشد کرد و راجه جی سینگ چندین معبد و رصدخانه در آن بنا کرد که اکنون ویرانه‌های آن برجا مانده است. اورنگ زیب، پادشاه متعصب بابری، (۱۰۲۷ـ۱۱۸ق) معابد هندوی شهر را ویران و به جای آن‌ها مساجد جدید بنا کرد. شهر مزبور در ۱۱۸۹ق/۱۷۷۵م به بریتانیا واگذار و پس از استقلال هند، بخشی از ایالت اوتارپرادش شد. این شهر ساختمان‌های باشکوه و مساجد بسیار دارد که مسجد اورنگ زیب و معبد طلایی ویشنو از مهم‌ترین آن‌هاست.