بنی عباد
بَنی‌عَبّاد (۴۱۴ـ۴۸۴ق)
خاندان حکومتگر اشبیلیه (سویل) در اسپانیا. مؤسس آن ابوالقاسم محمد بن اسماعیل بن عَبّاد است که مقارن با تجزیه خلافت قرطبه فرمانروایی را به‌‌دست گرفت. بنی‌عباد از متمدن‌ترین حکومت‌هایی بود که در اسپانیا ایجاد شد. آن‌ها خاندانی معارف‌پرور بودند که ملوک‌الطوایف را از میان برداشتند و به‌‌تنهایی از اندلس در برابر یورش‌های مسیحیان دفاع کردند، اما پس از مدتی دریافتند که نمی‌توانند در برابر حملات روزافزون مسیحیان مقاومت کنند، از این‌رو از مرابطین در مغرب اقصی کمک خواستند. یوسف بن تاشفین، امیر مراکش، به آنان یاری رساند اما به‌‌زودی در قلمرو آن‌ها به دخالت پرداخت و بر بنی‌عباد سیادت یافت و خود فرمانفرمای اندلس گردید. پس از محمد بن عباد، ابوعمرو عباد بن محمد ملقب به المعتضد بالله (۴۳۳ـ۴۶۰ق) و سپس ابوالقاسم محمد دوم، ملقب به المعتمد بن عباد (۴۶۱ـ۴۸۴ق) فرمانروایی کرد. در دورۀ این سلسله ادب و هنر به اوج خود رسید.