بن فعل

بُن فِعل

در اصطلاح دستور زبان، جزئی که در همۀ صیغه‌های فعل، در یک زمان، مشترک باشد. بن در هر ساختی از فعل صرفاً بر مفهوم کار یا حالت یا وجود و اِسناد دلالت دارد. هر فعل دو بن ماضی و مضارع دارد. بن مضارعِ فعلِ ساده، یک تکواژ است، مثلِ «رو»، «نویس»، «بین». بن ماضی معمولاً در فعل باقاعده، با افزودن یک وند به‌‌دست می‌آید، آخرین واجِ بن‌های ماضی «ت» یا «د» است، مثلِ «خورد، بُرد، گفت، رفت».