بهاره رهنما
| بهاره رهنما | |
|---|---|
| زادروز |
اراک ۱۰ آذر ۱۳۵۲ش |
| ملیت | ایرانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | کارشناسی ادبیات فارسی و حقوق قضایی - دانشگاه آزاد اسلامی |
| شغل و تخصص اصلی | بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون، نمایشنامهنویس و داستاننویس |
| آثار | ماه هفت شب (وب‌نوشته- نگاه، ۱۳۸۹)؛ مالیخولیای محبوب من (مجموعه داستان- نگاه، 1392)؛ زن باران (مجموعه شعر- نگاه، ۱۳۹۴) و پای به جاده زدن (نمایش‌نامه- نگاه، ۱۳۹۶) |
| گروه مقاله | سینما |
| خویشاوندان سرشناس | پیمان قاسمخانی (همسر سابق) |
بهاره رهنما (اراک ۱۰ آذر ۱۳۵۲ش- )
(نام کامل بهاره رهنما هزاوه) بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون، نمایشنامهنویس و داستاننویس ایرانی. او دارای مدرک کارشناسی ادبیات فارسی و حقوق قضایی از دانشگاه آزاد اسلامی است.
در نوجوانی در دوره‌ی بازیگری کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان شرکت کرد و دوره‌ی فیلمنامهنویسی را نیز در مرکز اسلامی آموزش فیلم‌سازی طی کرد. نخستین بار در سال ۱۳۷۰ با فیلم افعی (محمدرضا اعلامی) مقابل دوربین قرار گرفت. از سال ۱۳۷۵ با سریال بازگشت به خانه بازیگری در مجموعه‌های تلویزیونی را نیز آزمود و سپس در مجموعه‌های داستان یک شهر، پروندههای مجهول و روشن‌تر از خاموشی ایفای نقش کرد. از دیگر فعالیتهایش می‌توان به بازی در نمایشهای تلویزیونی ای نسیم باران و پیش از آشنایی اشاره کرد. بهاره رهنما تا چند ماه پیش از شهریور 1396 (زمان ازدواج مجددش) همسر پیمان قاسمخانی (فیلمنامهنویس و بازیگر سینمای ایران) بوده است.
فعالیتهای هنری رهنما را در چند شاخه می‌توان دسته‌بندی کرد که ما در این‌جا به صورت گذرا به مهم‌ترین آنها اشاره می‌کنیم: بازی‌های سینمایی: غزال (مجتبی راعی- 1374)؛ عاشقانه (علیرضا داودنژاد- 1374)؛ نان و عشق و موتور ۱۰۰۰ (ابوالحسن داوودی- 1381)؛ گاوخونی (بهروز افخمی- 1381)؛ توفیق اجباری (محمدحسین لطیفی- 1386)؛ شیرین (عباس کیارستمی- 1387)؛ ده رقمی (همایون اسعدیان- 1387)؛ چارچنگولی (سعید سهیلی- 1387)؛ سن پطرزبورگ (بهروز افخمی- 1388)؛ پوپک و مش ماشاالله (فرزاد مؤتمن- 1388)؛ ورود آقایان ممنوع (رامبد جوان- 1389)؛ جرم (مسعود کیمیایی- 1389)؛ خنده در باران (داریوش فرهنگ- 1390)؛ طبقه هساث (کمال تبریزی- 1392) و خوب، بد، جلف (پیمان قاسمخانی- 1395).
بازی در مجموعه‌های تلویزیونی و شبکه‌ی خانگی: بازگشت به خانه (مسعود نوابی- ۱۳۷۵)؛ داستان یک شهر۲ (اصغر فرهادی- ۱۳۷۹)؛ روشن‌تر از خاموشی (حسن فتحی- ۱۳۸۲)؛ زیر زمین (علیرضا افخمی- ۱۳۸۵)؛ مرد هزار چهره (مهران مدیری- ۱۳۸۶)؛ ساخت ایران (محمدحسین لطیفی-1390)؛ پژمان (سروش صحت- ۱۳۹۲) و همسایهها (مهران غفوریان- ۱۳۹۵).
بازی در تئاتر: پنجره‌ها (فرهاد آییش- 1384)؛ هاملت با سالاد فصل (هادی مرزبان- 1388)؛ می‌خواهم با میوسوو ملاقات کنم (محمود عزیزی- 1390)؛ پسران آفتاب (سیامک صفری- 1392)؛ حرفهای (رضا کیانیان- 1395) و بیوه‌ی نویسندهی فقید (مقداد اسلامی- 1397).
کارگردانی و نویسندگی تئاتر: این تابستان فراموشت کردم (کارگردان- 1391)؛ غبار (کارگردان- 1391)؛ با من بستنی می‌خوری؟ (بازیگر و کارگردان- 1393)؛ دورهمی زنان شکسپیر (بازیگر، نویسنده و کارگردان- 1393)؛ دیگری (کارگردان و بازیگر- 1396)؛ آرامش زن زیبایی است که شوهر دارد (نویسنده- 1396)؛ خورشیدهای همیشه (بازیگر، کارگردان و یکی از نویسندگان- 1396)؛ تابستان فراموشی (نویسنده و کارگردان- 1397) و فصل فراموشی (نویسنده و کارگردان- 1397).
آثار مکتوب: چهار چهارشنبه و یک کلاه‌گیس (مجموعه داستان- چشمه، ۱۳۸۸)؛ ماه هفت شب (وب‌نوشته- نگاه، ۱۳۸۹)؛ مالیخولیای محبوب من (مجموعه داستان- نگاه، 1392)؛ زن باران (مجموعه شعر- نگاه، ۱۳۹۴) و پای به جاده زدن (نمایش‌نامه- نگاه، ۱۳۹۶).
طی دهههای 1380 و 1390 عمده‌ی بازی‌های بهاره رهنما در فیلم و سریالهای کمدی (طنز) بوده و مادرش، پروین قائم‌مقامی، نیز بازیگر سینما و تلویزیون است.