بهلول، وهیب بن عمرو ( ـ ح۱۹۰ق)
بُهلول، وُهَیب بن عَمرو ( ـ ح۱۹۰ق)
(یا: بَهلول) فرزانۀ نکته‌سنج و بذله‌گوی معروف عهد عباسیان. معاصر هارون‌الرشید بود. شخصیت تاریخی او با چند تن دیگر درآمیخته است. بهلول، در جهان اسلام مظهر انسانی زیرک و سازش‌ناپذیر، اما ابله‌نما است. منابع شیعی وی را شاگرد امام جعفر صادق (ع) دانسته‌اند، که برای گریز از امضای فتوای قتل امام هفتم به اشارۀ او خود را دیوانه نمایاند. غلات اهل حق کُرد معتقدند که روح علی (ع) در جسم بهلول حلول کرده بود. مدفن بهلول در بغداد است. این شخصیت، در سنت شفاهی ایرانی و ترکی همچنان محبوب است و در جهان اسلام شاید تنها جُحی (ملانصرالدین) به اندازۀ او مشهور باشد. لطایف، سخنان نغز و اقوال او در بسیاری از کتب ادبی آمده است.