بکری
بَکْری
خاندانی از علما و شیوخ طریقت بَکریّه در مصر. از مشهورترین اعضای این خاندان می‌توان علی ابوالحسن بن عبدالرحمان (۸۹۸ـ۹۵۲ق) و محمد بن محمد ابی‌السُرور (۹۹۸ـ ح۱۰۶۰ق) را نام برد. علی ابوالحسن شعر نیز می‌سرود. اشعار او در ترجمان‌الاسرار و تجلیات‌الاخیار، و رسالات صوفیانه‌اش در هدایت‌المُرید للسبیل الحمید گرد آمده است. همچنین، تألیفاتی در تفسیر قرآن و موضوعات عرفانی به او منسوب است. ابن ابی‌السرور آثاری در تاریخ عمومی نوشته است که تقریباً همه به تاریخ عثمانی و مصر در زمان مؤلف ختم می‌شود. برخی از تألیفات او را، به اشتباه، به پدرش محمد نسبت داده‌اند. اثر مهم ابن ابی‌السرور در تاریخ، عیون‌الاخبار و نُزهة‌الابصار است. از دیگر بزرگان دودمان بکری، احمد بن عبدالله الواعظ (قرن ۷ق) است. آثار وی عمدتاً تواریخ افسانه‌وار سلحشوران صدر اسلام، ازجمله فتوح‌الیمن، است که جنگ‌های علی (ع) با کفار یمن را حکایت می‌کند. بعضی از علمای مسلمان، ازجمله ذهبی، وی را دروغ‌پرداز خوانده‌اند.