بیابان تاتارها

بیابان تاتارها (Il deserto dei Tartari)

رُمانی نوشتۀ دینو بوتساتی، به زبان ایتالیایی، منتشرشده در ۱۹۴۰. جووانی دروگو پس از فارغ‌التحصیلی از مدرسۀ نظام با درجۀ ستوانی، در نخستین مأموریتش بهقلعۀ باستانی، محصور در بیابانی بی‌آب و علف، فرستاده می‌شود. افسران و سربازان چنان در تار و پود مقررات پوچ قلعه گیر کرده‌اند که تنها راه رهایی خود را در بازنشستگی می‌بینند، و به امید وقوع حمله‌ای به قلعه و کسب افتخار روزگار می‌گذرانند. پانزده سال بعد جووانی با درجۀ سرگردی معاونِ قلعه می‌شود، و با آن‌که دیگر پیر و ناتوان و بیمار است، سرسختانه انتظار لحظۀ وقوع حمله و کسب افتخار را می‌کشد. عاقبت در روزی که نیروهای شمال به قلعه یورش می‌برند، دروگوی پیر را به مهمان‌خانه‌ای در پشت جبهه منتقل می‌کنند. دروگو شبی در مهمان‌خانه خود را بیرون از زمان و رودرروی مرگی پوچ و بی‌افتخار می‌یابد. بیابان تاتارها زبانی ساده و روان، هرچند نمادپردازانه، دارد و با روایتی خطی و در فضایی سیال ذهن پیش می‌رود.