بیونیک
بیونیک (bionics)
(یا: زنده‌شناسی) طراحی و تولید سیستم‌های مصنوعی الکترونیکی یا مکانیکی، با تقلید از سیستم‌های زنده. مثلاً، بازوی بیونیکی[۱] عضوی مصنوعی (پروتز[۲]) است که در آن از علم الکترونیک برای تقویت سیگنال‌های بسیار ضعیف الکتریکی‌ای استفاده می‌کنند که در ماهیچه‌ها تولید می‌شوند. از این سیگنال‌ها برای به‌کارانداختن موتورهای الکتریکی کوچک استفاده می‌کنند و این موتورها مفصل‌های انگشتان و مچ دست را به‌کار می‌اندازند. نخستین چشم مصنوعی، که مستقیماً به عصب بینایی متصل بود، در اواسط سال ۲۰۰۰ به‌صورت آزمایشی کاشته شد. این چشم از یک دوربین ویدئویی، یک آنتن رادیویی، و یک ریزتراشه[۳] تشکیل می‌شد. این مجموعه بخش‌های مختلف عصب بینایی را تحریک می‌کرد تا در مغز احساس بینایی ایجاد کند. در گوش بیونیکی[۴]، به‌جای موهای داخل گوش الکترودهایی نصب می‌کنند که صدا را به پالس‌های الکتریکی تبدیل می‌کنند. برای نخستین‌‌بار، پیتر استوارت[۵]، روزنامه‌نگار استرالیایی، از دو گوش بیونیکی استفاده کرد. او گوش راست خود را در ۱۹۸۴، و گوش چپش را در ۱۹۸۹ دریافت کرد.