تامسون، ویلیام جیمسون (۱۸۸۵ـ۱۹۶۱)
تامْسون، ویلیام جِیْمْسون (۱۸۸۵ـ۱۹۶۱)(Thomson, William Jemeson)
کشیش انگلیسی. در خانواده‌ای مرفه به‌دنیا آمد. از ۱۹سالگی به انجام کارهای دینی و حمایت از کشیشان پرداخت. در ۱۹۰۷ گواهی‌نامۀ مهندسی از ترینیتی کالج دانشگاه کیمبریج گرفت. پس از آن به گروه مبلّغان مذهبی موسوم به «هیئت مُرسلین کلیسایی» پیوست و او را برای معلّمی به بنارس در هندوستان فرستادند. پس از دو سال کار در بنارس، به آگره در شمال هندوستان منتقل شد و کالج «سنت جان» را در آن‌جا ساخت. در ۱۹۱۴ هیئت مرسلین او را برای تدریس در مدرسۀ تازه‌بنیاد گروه در اصفهان، به ایران فرستاد. اما با آغاز جنگ جهانی اول و افزایش ناامنی در اصفهان، به کشورش بازگشت. سپس به ارتش پیوست و او را مأمور ساختن راه‌آهن بصره به بغداد کردند. در ۱۹۱۶ به جزیرۀ خارک منتقل شد و پس از خاتمۀ کار در ۱۹۱۸ مأمور ساختن اولین راهِ اتومبیل‌رو از مسجدسلیمان به اهواز شد. پس از پایان جنگ از ارتش استعفا داد و به انگلستان بازگشت. به کالج الهیات رفت و پس از پایان درس، رسماً به لباس روحانیت درآمد. در ۱۹۲۰ هیئت مرسلین کلیسایی او را دوباره به اصفهان فرستاد. در آن شهر «استوارت مموریال کالج» را، که در سال‌های جنگ تعطیل شده بود، از نو راه انداخت. در ۱۹۲۶ با مارگارت ریچل کار، دخترِ کار (بنیانگذار بیمارستان‌های مسیحی اصفهان و شیراز) ازدواج کرد. در ۱۹۳۵ پس از استعفای اسقف لینتن، مسئول امور اسقفی ایران، جانشین او شد. در ۱۹۵۳ در زمان نخست‌وزیری دکتر مصدق، او را از ایران اخراج کردند، اما او در ۱۹۵۴ به ایران بازگشت. در ۱۹۶۱ بازنشسته شد و به انگلستان رفت.