تجبر
تَجَبّر
(در لغت به‌معنای گردنکشی، تکبّر و درست و نیکوحال گردیدن) در اصطلاح کلام ۱. به‌عنوان صفت ذات حق تعالی، بدان معناست که خداوند دارای عظمت و بزرگی است و قاهری دست نیافتنی است؛ ۲. به‌عنوان صفت فعل: الف. به‌معنای هستی‌بخشی و کمال‌بخشی است؛ ب. به‌معنای اصلاح امور و سامان‌بخشیدن به حال شکستگان؛ ج. به این معنا که اگر خداوند بخواهد، می‌تواند بندگان را مجبور کند و خلق را بر مراد خود وادارد.