تدهین بیماران

تَدْهینِ بیماران (Anointing of the Sick)
(یا: تدهین نهایی) در کلیسای کاتولیک رومی و کلیسای ارتدوکس، آیین تسلابخشیِ مبتلایان به بیماری‌های سخت یا اشخاص کهنسال. در گذشته آن را تدهین نهایی می‌خواندند، و مشتمل است بر قرائت انجیل و خواندن دعا و مسح پنج حس شخص بیمار (چشمان و گوش‌ها و بینی و لبان و دست‌ها) با روغنی که اسقفی در یک پنجشنبۀ حُکم، آن را متبرک کرده است. در صورت اضطرار، تنها پیشانی را روغن می‌مالند. آیین تدهین را می‌توان به هر دو شکل فردی و جمعی برگزار کرد. عقیده بر این است که اگر خواستِ خدا بر آن قرار گیرد هم موجب التیام روحی می‌شود و هم تندرستی را به بیمار بازمی‌گرداند. آیین تدهین در کلیسای قدیم مبتنی بر دو متن از عهد جدید (مرقس ۱۳:۶؛ یعقوب ۱۴:۵ـ۱۶) بود. اصطلاح تدهین نهایی از قرن ۸م معمول شد و تقریباً فقط برای اشخاص در حال احتضار برگزار می‌شد. پتروس لومباردوس، متکلم ایتالیایی قرن ۱۲م، آن را یکی از آیین‌ها یا شعایر هفتگانه دانست و شورای ترانت (۱۵۴۳ـ۱۵۶۳) آن را رسمیت بخشید. از زمان جنبش اصلاح دینی به‌بعد پروتستان‌ها عموماً با ساکرامنت شمردن آن و برخی حتی با نفس آن مخالف بوده‌اند. جامعۀ انگلیکان تدهین بیماران را انجام می‌دهد ولی بسیاری از انگلیکان‌ها آن را رسمی می‌دانند که کلیسا وضع کرده نه عیسی مسیح. تَدْهینِ بیماران