تسبیح (ذکر)
تَسبیح (ذکر)
اصطلاحی دینی، «سبحان‌الله» گفتن. در لغت به‌معنای خدا را به پاکی یادکردن و وصف او را گفتن و او را از هر نقص و بدی مبّرا دانستن. توسعاً به معنای ذکر و نماز نیز آمده است. در قرآن کلمۀ تسبیح دوبار (نور، ۴۱ و اسراء، ۴۴) و هم‌ریشه‌های آن ۹۰بار به‌کار رفته است. به بیان قرآن آسمان‌ها و زمین و هرچه در آنهاست به تسبیح‌گویی خدا مشغول‌اند. در احادیث هم بر اهمیت تسبیح تکیه شده و از قول پیامبر اسلام تسبیح را یکی از اذکار برگزیدۀ خداوند دانسته‌اند. در برخی زمان‌ها و مکان‌ها و حالات مخصوص تسبیح سفارش شده است، ازجمله بین اذان و اقامه و به هنگام کسوف و خسوف و رعدوبرق. تسبیح حضرت فاطمۀ زهرا (س) از همه مشهورتر است و آن ۳۳بار سبحان‌الله، ۳۳بار الحمدلله و ۳۴ بار الله‌اکبر گفتن پس از هر نماز فریضه، یا به هنگام خواب است.