تمکن

تَمَکُّن

(در لغت به‌معنی جای‌گرفتن) اصطلاحی عرفانی با دو معنیِ متفاوت. ۱. حصول مرتبۀ بقای بعد از فنا. طبیعی است که این اصطلاح در این معنی، تنها به معدودی از عارفان قابل اطلاق است؛ ۲. استقرار کامل در هر مقام. در این معنی، هر سالک در هر منزلی، هر چند منازل ابتدایی باشد، چنانچه حقوق آن منزل را رعایت کند و کاملاً در آن مستقر شود، او را متمکّن در آن منزل، و حالت او را تمکّن می‌‌خوانند. در این دومین معنی است که این اصطلاح بر بسیاری از سالکان قابل اطلاق می‌شود. تمکّن مرید، تمکّن سالک و تمکّن عارف، مهم‌ترین اقسام تمکّن‌اند.