تمیز

تَمَیُّز

اصطلاح فلسفی، به‌معنی جداشدنِ ماهیتی از سایر ماهیات؛ تمیز به‌خلافِ تشخّص که وصف وجود است، وصفِ اضافی ماهیات بوده هم در جدایی مفاهیم کلی از یکدیگر مانند «انسان» و «حیوان» و هم در جدایی مفاهیم جزئی‌ مانند «ابن سینا» و «فارابی»، قابل اعتبار است.