تورینگن

تورینْگِن (Thuringia)
ایالتی (لاند) در مرکز آلمان، با ۱۵,۴۸۲ کیلومتر مربع مساحت و ۲,۶۸۴,۰۰۰ نفر جمعیت (۱۹۹۵). از شمال به ساکس‌ـ‌آنهالت و ساکس‌ سفلا، از شرق به ساکس، از جنوب به باواریا، و از غرب به هسه محدود است. مرکز آن، شهر اِرفورت است. صنایع آن عبارت‌اند از تولید ماشین‌آلات، تجهیزات اپتیکی، خودرو، کاشی و سرامیک، وسایل الکترونیکی، شیشه و الوار. گندم، ذرت، و چغندرقند نیز تولید می‌کند. در مرکز این ناحیه، حوضه تورینگر قرار دارد؛ تپه‌های تورینگروالد در جنوب غربی و جنوب با ۹۸۷ متر ارتفاع، واقع شده‌اند؛ دره‌های رود اونزتروت در شمال و زاله در شرق قرار دارند. شهر‌های بزرگ و کوچک این ناحیه عبارت‌اند از وایمار، گِرا، ینا، و آیزناخ. تورینگن نام خود را از قبیله‌ای ژرمنی معروف به تورینگر گرفته است، که در قرن ۵م در این‌جا زندگی می‌کردند؛ همانند سایر مناطق آلمان مرکزی، در قرن ۶م به تصرف فرانک‌ها درآمد، و مبلّغان مذهبی ماینتس و ارفورت در قرون ۷ و ۸م آن را مسیحی کردند. از قرن ۱۲م به بعد به چندین دوک‌نشین و شاهزاده‌نشین تقسیم شد. در اواخر قرن ۱۸ و اوایل قرن ۱۹، دوک‌نشین ساکس‌ـ ‌وایمار شد و شهر اصلی آن وایمار بود. با انتصاب یوهان ولفگانگ فون گوته به‌منزلۀ وزیر اول ایالت و انتخاب فریدریش شیلر، نمایش‌نامه‌نویس، مورخ، و فیلسوف به ریاست بخش تاریخِ دانشگاه ینا از اهمیت فرهنگی برخوردار شد. در ۱۹۱۹ شاهزاده‌نشین‌های رویس درهم ادغام شدند و ایالت مردمی رویس را تشکیل دادند و کوبورگ با باواریا ادغام شد. در همان سال، هفت ایالت تورینگن، استان تورینگن را تشکیل دادند که وایمار مرکز آن بود؛ این شهر محل همایش مجمع ملی آلمان نیز بود که پس از شکست آلمان در جنگ جهانی اول، جمهوری وایمار را تشکیل داد. در ۱۹۴۵، تورینگن به‌تصرّف نیروهای امریکایی درآمد، اما برطبق موافقت‌نامۀ چهار قدرت، به منطقۀ اشغالی شوروی واگذار شد. در ۱۹۴۹، یکی از مناطق آلمان شرقی شد. پس از وحدت آلمان در ۱۹۹۰، به لاند یکپارچۀ جمهوری فدرال تبدیل شد.

---