جامعه تعلیمات اسلامی
جامعۀ تعلیمات اسلامی
سازمان آموزشی، غیردولتی و غیرانتفاعی با هدف ترویج تعلیم و تربیت اسلامی بر پایۀ روش‌های نوین آموزشی، ایجاد مدارس اسلامی، تأسیس کتابخانه، و انجام کارهای خیریه در تهران و سراسر کشور. در ۱۳۲۴ش در تهران به‌کوشش عباسعلی سبزواری (۱۲۸۲ـ۱۳۶۴ش) ملقب به اسلامی، از روحانیان و خطبای تهران، تأسیس شد. وی در ۱۳۲۰ به‌کمک عده‌ای از نیکوکاران تشکلی فرهنگی به نام جمعیت پیروان قرآن را پایه‌گذاری کرد که در ۱۳۲۲ به جامعۀ تعلیمات اسلامی تغییر نام داد. اعضای اولیۀ این جمعیت عباسعلی اسلامی، محمد فولادی، حسین میرخان، ابوالقاسم میرزایی، محمدرضا رجایی و عبدالحسین یوسف‌زاده بودند. در ۱۳۳۰، جامعۀ تعلیمات اسلامی به‌صورت مؤسسه‌ای قانونی و حقوقی به ثبت رسید. در ۱۳۳۱، با انتشار مجلۀ تعلیمات اسلامی به فعالیت‌های فرهنگی خود قوام بخشید. همکاری وی با فعالان سیاسی روحانی تا جنبش امام خمینی (ره) (۱۳۴۱ـ۱۳۴۳) و بعدها تا انقلاب اسلامی ادامه یافت، اما حرکت اصلی او فعالیت‌های فرهنگی سیاسی بود. فعالیت اساسی‌تر و جدی‌تر وی تأسیس مدارس ابتدایی و متوسطه بود که تعداد آن‌ها در ۱۳۵۶ در تهران و شهرستان‌ها به ۱۸۳ باب می‌رسید. اسلامی شعبه‌های جدید مدارس جامعۀ تعلیمات اسلامی را با جلب همکاری ثروتمندان نیکوکار تأسیس کرد که نخستین آن در کرمانشاه دایر شد. این مدارس در شهرهای مختلف مورد حمایت مقامات روحانی بود و مردم مذهبی از آن استقبال می‌کردند. برنامه‌های تربیت معلم جامعه، از اواخر دهۀ ۱۳۴۰ آغاز شد و استادانی چون دکتر محمد بهشتی، محمدتقی جعفری، سید علی‌اکبر حسینی، عبدالمجید رشیدپور، و مرتضی مطهری مباحث گوناگون را در حوزۀ تعلیم و تربیت برای جوانان علاقمند مطرح می‌کردند. جامعۀ تعلیمات اسلامی در ۱۳۸۳ حدود ۵۰ واحد آموزشی در سه مقطع ابتدایی، راهنمایی، و دبیرستان داشت.