جذام (قوم شناسی)
جُذام (قوم‌شناسی)
(یا: جذام بن عدی) قبیلۀ بزرگ عرب قحطانی، از قبایل قدیمی فلسطین و مصر. اینان در قرون اولیۀ مسیحی در یمن سکونت داشتند و پس از اولین ویرانی سد مأرب (حدود سال‌های ۴۵۰ـ۴۵۱م) به ناحیۀ تهام مهاجرت کردند و به‌تدریج در شام و سواحل دریای مدیترانه پراکنده شدند. نواحی معان و طبریه و عکّا و غزّه و العریش و ایلات و تبوک متعلق به این مردم بود. فروة بن عمرو جُذامی عامل دولت بیزانس در معان از نواحی اردن، پس از غزوۀ تبوک در ۹ق مسلمان شد و در ۱۲ق به‌دست حارث بن ابی شمر غسانی پادشاه اعدام شد. بسیاری از اینان در عهد خلیفۀ دوم مسلمان شدند. گروهی از اینان در ۲۰ یا ۲۲ ق به لشکر عمرو بن عاص پیوستند و در تصرّف مصر شرکت کردند. روح بن زنباع جُذامی ( ـ ۸۸ق) و خاندانش در عصر امویان و اوایل عباسیان از بزرگان فلسطین بودند. این قبیله در تصرف شمال افریقا و مغرب و اندلس شرکت داشت. دولت‌های بنی‌تُجَیب و بنی‌هود و بنی‌مردینش و بنی‌اقطس در اندلس از قبیلۀ جذام برخاسته بودند.