جریر بن عطیه
جَریر بن عَطیّه (یمامه ح ۳۳ـ همان‌جا ۱۱۱ق)
بزرگ‌ترین شاعر هجاگوی عرب در عهد امویان. اشعارش در مدح و ذَمّ، وی را منظور نظر بزرگان روزگار کرد و پای او به منازعات سیاسی و شخصی نیز کشیده شد. به دمشق و بصره رفت و مدتی در سایۀ حمایت حجاج بن یوسف، والی عراق، روزگار خوشی گذراند. هجاهای او،به‌ویژه علیه رقیبانش، اَخَطل و فَرزَدق، مشهور است. جریر و فرزدق از یک قبیله، امّا از دو تیره بودند و ۴۰سال ضد یکدیگر نوشتند، که در کوچه و بازار بصره و یا دربار خلفا خوانده می‌شد و نوعی سرگرمی به‌شمار می‌رفت. مدایح جریر بیشتر برای خلفای اموی، به‌ویژه عبدالملک بن مروان، است. قصاید عاشقانه‌اش نیز دلنشین است. هنر جریر در استفادۀ ماهرانه از دو شیوۀ مختلف در یک شعر بود؛ اسلوب دشوار و مطنطن بدوی، و سبک سادۀ مردم‌پسند. از همین رو، عام و خاص، عارف و عامی، و ناقد و فیلسوف شعر جریر را دوست می‌داشتند و می‌ستودند و او را در زمرۀ شاعران بزرگ می‌شمردند.