جمشید و خورشید
جمشید و خورشید
سرودۀ سلمان ساوجی، مثنوی عاشقانه، به فارسی. شاعر این مثنوی را به‌‌نام سلطان اویس جلایری در ۷۶۳ق سروده است. در این منظومه که به تقلید خسرو و شیرین نظامی سروده شده است جمشید، شاهزادۀ چینی با دیدن مهرویی در خواب، عاشق او می‌شود. از نقاش جهان‌دیده‌ای می‌شنود که آن دختر، خورشید، دختر قیصر روم، است. جمشید راهی سفر می‌شود و داستان با حوادث سفر جمشید به روم، برای رسیدن به خورشید ادامه می‌یابد؛ پس از گذراندن مشکلات بسیار، سرانجام شاهزاده‌ای از شام را، که به خواستگاری خورشید آمده بود، در مبارزۀ چوگان و شکار و شراب‌خواری شکست می‌دهد و در نهایت با خورشید ازدواج می‌کند. این مثنوی به‌سبب داشتن مضامین تازۀ شعری اهمیت دارد. مثنوی جمشید و خورشید که نخستین مثنوی از منظومه‌های عاشقانۀ دوگانه سلمان است به اهتمام ج. پ. آسموسن و فریدون وهمن به‌چاپ رسیده است (۱۳۴۸ش).