جنتیله، جووانی (۱۸۷۵ـ۱۹۴۲)
جِنْتیلِه، جووانّی (۱۸۷۵ـ۱۹۴۲)(Gentile, Giovanni)
| جووانی جنتیله Giovanni Gentile | |
|---|---|
| زادروز |
سیسیل ۱۸۷۵م |
| درگذشت | ۱۹۴۲م |
| ملیت | ایتالیایی |
| شغل و تخصص اصلی | فیلسوف |
| گروه مقاله | فلسفه، منطق و کلام |
فیلسوف ایتالیایی. در سیسیل متولد شد و به معلمی پرداخت و بعد در ۱۹۰۶ به مقام استادی تاریخ فلسفه در پالرمو[۱] رسید. در پیزا[۲] تدریس کرد و در حکومت موسولینی[۳] در ۱۹۲۲ وزیر آموزش و پرورش شد و در ۱۹۲۴ به سمت نخستین رئیس مؤسسۀ فرهنگی ناسیونال فاشیسم منصوب شد. حمایت او از فاشیسم[۴] ایتالیا و آلمان سبب شد پارتیزان‌های کمونیست ایتالیایی او را در اواخر جنگ جهانی دوم به‌قتل برسانند. او را از حیث فلسفی با نظریۀ روح به‌عنوان عمل محض[۵] می‌شناسند که پیشینۀ تاریخی‌اش به برکلی و کانت می‌رسد. با این حال جنتیله حس یا تجربه را منشأیی ناشناختنی که شناخت بر آن شکل می‌گیرد نمی‌دانست بلکه حس را عملی می‌دید که در آن انسان خودش را می‌سازد و تصدیق می‌کند، در این عمل است که انسان خودش را به‌عنوان کسی که در زبان و جهانی اجتماعی شریک است، کشف می‌کند. وجه اجتماعی اندیشۀ جنتیله با سهولتی بیش از حد به‌صورت دفاعیه‌ای به‌نفع دولت اندام‌وار فاشیسم درآمد، اما بعضی از پیروان او نظیر کالینگوود[۶] این اندیشه را تأکیدی ارزشمند بر جایگاه زبان و ارتباطات در شکل‌گیری هویت ما به‌مثابۀ اشخاص متفکر دانستند. ایدئالیسم جنتیله در ایتالیا، لااقل در روح مسیحیان و متفکران چپ، تأثیر گذاشت.