جیغ بنفش

جیغِ بَنَفش

تعبیری از شعری از هوشنگ ایرانی که در اوایل دهۀ ۱۳۳۰ش بر سر زبان‌ها افتاد (غار کبود می‌دود: دست به گوش و فشرده پلک خمیده ـ یکسره جیغی بنفش می‌کشد) و اغلب برای استهزاء نسبت به شعر و ادب جدید در میان بخشی از مردم، به‌ویژه سنت‌گرایان، رایج شد.