حزب دموکرات
حزب دموکرات (Democratic Party)
یکی از دو حزب سیاسی اصلی ایالات متحده امریکا، پایه‌گذاری‌شده در ۱۷۹۲ به همت تامس جفرسون[۱]، برای دفاع از حقوق یکایک ایالت‌ها در برابر سیاست تمرکز طرفداران حکومت فدرال. معمولاً زحمت‌کشان طرفدار این حزب، و تجاّر و سوداگران بزرگ هوادار حزب جمهوری‌خواه‌اند، اما خط فاصل میان دو حزب روشن و قاطع نیست. پایگاه این حزب از زمان جنگ داخلی بنا‌به سنت در مراکز صنعتی شهری و ایالت‌های جنوبی بوده است، ولی دموکرات‌های محافظه‌کار جنوب در دهۀ ۱۹۸۰ عمدتاً پشتیبان مواضع جمهوری‌خواهان بودند. در ۱۹۹۳ پس از سیزده سال، بیل کلینتون[۲] در مقام نخستین رئیس‌جمهور دموکرات، پس از فرانکلین روزولت[۳]، به‌قدرت رسید. این حزب در نوامبر ۱۹۹۴ نظارت بر هر دو مجلس کنگره را به جمهوری‌خواهان واگذاشت و بعدها بسیاری از سیاستمداران دموکرات‌های جنوب از این حزب جدا شدند. اما در نوامبر ۱۹۹۶، کلینتون برای دومین دوره به ریاست‌جمهوری انتخاب شد و آرای ۳۱ ایالت را از آن خود کرد، که عمدتاً در شمال شرقی و در غرب امریکا قرار داشتند. این حزب، که در آغاز جمهوری‌خواهان دموکرات[۴] نام گرفت، بر همۀ ایالت‌های جنوبی، که در فاصلۀ ۱۸۶۰ تا ۱۸۶۱ از اتحادیه جدا شدند، نظارت داشت. حزب دموکرات هرگز واحدی همگون نبود، و در اوایل دهۀ ۱۹۹۰ دست‌کم از پنج دستۀ مهم تشکیل می‌شد: گروه محافظه‌کاران جنوب موسوم به مجمع دموکراتیک محافظه‌کاران[۵]؛ لیبرال‌های شمال، که در مسائل نظامی میانه‌رو اما در مسائل اقتصادی و اجتماعی طرفدار مداخلۀ دولت بودند؛ لیبرال‌های تندرو ایالت‌های کشاورزی غرب میانه؛ دموکرات‌های طرفدار وزارت دفاع[۶]، که در مسائل اقتصادی موضعی آزادمنشانه (لیبرال) داشتند ولی در مسائل نظامی جزو بازها شناخته می‌شدند؛ و گروه حاشیه‌ای که در کنگره نماینده‌ای ندارند، با رهبری جسی جکسون[۷]، که جویای تشکیل ائتلافی رنگارنگ از امریکاییان افریقا‌یی‌تبار، اسپانیایی‌تباران، فمینیست‌ها، دانشجویان، مبارزان صلح، و لیبرال‌های جنوب است. بیل کلینتون رهبری جناح دموکرات‌هایِ نو[۸] این حزب را بر‌عهده داشت، جناحی که حول شورای رهبری دموکرات گردآمده بود و در مسائل مالی محافظه‌کار و در مسائل اجتماعی لیبرال بود.