حزب سبز
حزب سبز (green parties)
حزبی سیاسی، با هدف حفظ کرۀ زمین و مردمان آن براساس این فرض که رشد بی‌‌وقفۀ اقتصادی رشد پایداری نیست. ساختار حزبی آن‌که فاقد هرگونه رهبری است پای‌بندی کلی این حزب به عدم تمرکز را نشان می‌دهد. حزب‌های سبز کشورهای مختلف با یکدیگر پیوند دارند. حزب‌های سبز، که پرنفوذترین آن‌ها در ۱۹۷۹ در آلمان غربی در نتیجۀ ائتلاف هواداران محیط‌زیست و صلح‌طلبان پایه‌گذاری شد، بعدها حمایت بخش کوچک ولی مهمی از رأی‌دهندگان کشورهای اروپای غربی و دیگر کشورها را جلب کردند. در آلمان، حزب سبز سومین نیروی بزرگ کشور است و نمایندگانی در مجلس فدرال آلمان (بوندستاک[۱]) دارد. حزب سبز آلمان غربی در ۱۹۸۳ رهبری مخالفان استقرار موشک‌های هسته‌ای ایالات متحده امریکا در خاک آلمان غربی را بر‌عهده داشت و در اواخر دهۀ ۱۹۸۰ خواستار انحلال «سازمان پیمان آتلانتیک شمالی» (ناتو)، «سازمان پیمان ورشو»، و غیرنظامی اعلام‌شدن اروپا شد. بسیاری از سبزها از دانشجویان تندروِ دهۀ ۱۹۶۰ الهام می‌‌گرفتند و از حمایت گروهی از رأی‌دهندگان جوان و تحصیل‌کردۀ طبقۀ متوسط برخوردار بودند. درپی فاجعۀ نیروگاه هسته‌ای چرنوبیل[۲] در ۱۹۸۶، سبزها خواستار تعطیل‌شدن همۀ نیروگاه‌های هسته‌ای اروپا شدند. غیر از آلمان، در استرالیا، اتریش، بلژیک، کانادا، دانمارک، فنلاند، فرانسه، انگلستان، یونان، هلند، اسپانیا، سوئد، سوئیس، ایالات متحده، و دیگر کشورها نیز حزب‌های سبز با علاقه‌مندی‌های زیست‌محیطی و جز آن سازمان یافته‌اند. با برچیده‌شدن بساط حکومت کمونیستی از اروپای شرقی، جنبش‌های سیاسی سبز در این منطقه شکوفا شدند. در جریان انتخابات ۱۹۹۴، ۲۲ کرسی از کرسی‌های پارلمان اروپا را از آن خود کردند. در ۱۹۷۳، حزب سبز انگلستان با نام حزب زیست‌بوم[۳] پایه‌گذاری شد. از ۱۹۹۰، اختلافات داخلی این حزب از قاطعیت و جذابیت مردمی آن کاسته و شمار اعضای آن به‌شدت کاهش یافته است.