حزب های محافظه کار
حزب‌های محافظه‌کار (Conservative parties)
حزب‌هایی در کشورهای متعدد که از دیرباز از حمایت تجار و سوداگران برخوردار بوده‌اند و در جلب‌نظر کارگران و دیگر قشرهای مردم نیز کوشیده‌اند. در ایالات متحده امریکا، بیشتر محافظه‌کاران به یکی از دو حزب اصلی آن کشور می‌پیوندند. ایالت نیویورک دارای حزب محافظه‌کار کوچکی است. حزب محافظه‌کار انگلستان درنتیجۀ لایحۀ اصلاحات[۱] ۱۸۳۲ تشکیل شد؛ لایحه‌ای که کرسی‌های بیشتری را در پارلمان برای نواحی صنعتی در نظر می‌گرفت و شرایط مالکیت را برای بهره‌مندی از حق رأی تخفیف می‌داد. سِر رابرت پیل[۲]، رهبر حزب توری[۳]، برای جلب تعداد بیشتری از رأی‌دهندگان، نام محافظه‌کار را برای این حزب انتخاب کرد و برنامۀ حزب توری را گسترش داد. بنجامین دیزرایلی[۴]، که در میانۀ قرن ۱۹ به رهبری حزب محافظه‌کار رسید، اصول جدیدی را برای حزب تنظیم کرد؛ حفظ نهادهای کشور، به‌ویژه نهاد سلطنت، نگهداری از امپراتوری، تأمین صلح شرافتمندانه و سهل‌تر کردن شرایط زندگی برای مردم، از جملۀ آن اصول بودند. محافظه‌کاران از ۱۸۸۶ تا ۱۹۰۵، جز سه سال، بر سر کار بودند و بار دیگر در ۱۹۱۵ جزو ائتلاف زمان جنگ روی کار آمدند. آنان از ۱۹۲۲ تا ۱۹۴۵ تقریباً به‌صورت مستمر قدرت را در‌دست داشتند. بعدها نیز از ۱۹۵۱ تا ۱۹۶۴، از ۱۹۷۰ تا ۱۹۷۴ و از ۱۹۷۹ تا ۱۹۹۷ روی کار آمدند. برخی از رهبران حزب محافظه‌کار در قرن ۲۰، چون وینستون چرچیل[۵]، آنتونی ایدن[۶]، و هرولد مک‌میلان[۷]، اصولی را که دیزرایلی برای این حزب پی‌ریخته بود بار دیگر ارزیابی کردند. حزب محافظه‌کار با رهبری ادوارد هیث[۸]، مارگارت تاچر[۹] و جان میجر[۱۰] از ۱۹۶۰ تا بیشتر سال‌های دهۀ ۱۹۹۰ دربارۀ ورود انگلستان به اتحادیۀ اروپا به‌مذاکره پرداخت و پس از ۱۹۷۹ به‌خصوصی‌سازی اقتصاد آن کشور همت گماشت و کوشید تا بساط دولت رفاه را که پس از جنگ جهانی دوم در انگلستان تکوین یافته بود برچیند. پس از شکست حزب محافظه‌کار در انتخابات ۱۹۹۷، ویلیام هیگ[۱۱] به‌جای جان میجر به رهبری این حزب رسید. حزب محافظه‌کار کانادا، که در ابتدا به حزب لیبرال ـ محافظه‌کار معروف بود، از حزب محافظه‌کار انگلستان الگو گرفته است. این حزب در ۱۹۴۲ نام خود را به حزب محافظه‌کار پیشرو تغییر داد.