خدیجه کبری

خدیجۀ کبری (س)
امّ‌المؤمنین، دختر خُوَیْلِد بن اسد، نخستین همسر پیامبر (ص). اولین زنی بود که اسلام آورد. از اشراف قریش و ثروتمندان حجاز و از بانوان خردمند و باکمال بود که در زمان جاهلیّت به‌سبب پاکدامنی و درستکاری‌اش او را طاهره می‌گفتند و پیامبر (ص) او را کبری لقب داد. حضرت خدیجه پانزده سال پیش از عام‌الفیل در مکه به‌دنیا آمد و پانزده سال پیش از بعثت با پیامبر (ص) ازدواج کرد. مشهور است که قبل از آن دوبار شوهر کرده بود؛ اما جمعی از علمای بزرگ همچون سیدِ مرتضی و شیخ طوسی و بلاذری و ابوالقاسم کوفی گفته‌اند که او پیش از پیامبر شوهر نداشته و فرزندانی که منسوب به اویند از خواهرش هاله بوده که در خانۀ او پرورش یافته‌اند. فرزندان پیامبر (ص) غیر از ابراهیم که از ماریۀ قبطیه بوده، همه از بطن خدیجه‌اند و نسل پیامبر از او برجای مانده است. خدیجه تمامی ثروت خویش را به پیامبر بخشید که مصرف آن اموال در راه ترویج دین از عوامل مؤثر پیشرفت آن به‌شمار آمده است. احادیث بسیار در فضائل او از طریق شیعه و سنّی وارد شده است؛ پیامبر او را یکی از چهار زن برتر جهان و بهشت برشمرد و جبرئیل توسط پیامبر (ص) بر او سلام می‌فرستاد و تا وقتی‌که زنده بود پیامبر (ص) زوجۀ دیگری انتخاب نکرد. پس از وفاتش نیز همواره او را به نیکی یاد می‌کرد و بارها از فراق او گریست. خدیجه در دهم رمضان سال دهم بعثت در ۶۵سالگی در مکه وفات یافت و در قبرستان حُجون دفن شد. بقعۀ او توسط وهابیان ویران شده است.