خف

خُفّ

نوعی چکمۀ ساق‌بلند یا پوتین، از تیماج (چرم اعلی) زرد. آب در آن نفوذ نمی‌کرد. در دورۀ صدر اسلام و دوره‌های اسلامی رایج بود. به روایتی، پیامبر خود خف می‌پوشید. به نوشتۀ صحیح بخاری فرستادۀ خدا مؤمنان را به هنگام زیارت از پوشیدن خف منع کرد، مگر زمانی ‌که نتوانند برای خود نعلین تهیه کنند. آن را به هنگام جنگ به‌پا می‌کردند. بیشتر زاهدان و صوفیان می‌پوشیدند. پاپوش مردم عادی دورۀ طاهریان و سامانیان بود و در دورۀ آل بویه چاکدار، یعنی لبه و نوک آن شکسته و خمیده، بود. در مصر قدیم زنان همچون مردان خف می‌پوشیدند. از نوشتۀ سیوطی چنین برمی‌آید که مردان مصر در قرون ۷ و ۸ق خف به‌پا می‌کردند. در حکومت ترکان چرکسی امیران و لشکریان و خود سلطان خف‌هایی از چرم سیاه بلغاری می‌پوشیدند. پس از فتح مصر به‌دست ترکان، خف‌های زنان توانگر بسیار زیبا و مزین به جواهرات بود. در فصل سرما از خف‌های پشمین، و گاه از شدت سرما از دو یا سه خف روی هم استفاده می‌شد. امروزه نیز در مصر، طرابلس، سوریه، و حلب زنان خف به‌پا می‌کنند.