خفری، شمس الدین محمد (۹۵۷/۹۴۲ق)
خَفْری، شمس‌الدین محمد (۹۵۷/۹۴۲ق)
(مشهور به فاضل خفری) متکلم و فیلسوف عصر شاه اسماعیل صفوی. از حوزۀ درس صدرالدین دشتکی و احتمالاً جلال‌الدین دوانی بهره برد. مهم‌ترین شاگرد وی شاه طاهر بن رضی‌الدین کاشانی انجدانی حسینی است که در رواج اندیشۀ شیعی در هند سهم بسزایی داشت. خفری بیش از پانزده اثر در فلسفه، کلام، منطق، هیئت، نجوم و تفسیر باقی گذاشته که معروف‌ترین‌شان تعلیقه بر بخش الهیات شرح تجرید قوشجی است. این اثر مورد توجه و گزارش فیلسوفانی چون میرداماد، ملاشمسای گیلانی، میر سید احمد علوی عاملی و آقا حسین خوانساری بوده است. از بدایع فکری خفری در این اثر تقریری نو از برهان صدیقین بوده که این تقریر مورد نقض ملاصدرا و میر سید احمد علوی قرار گرفته است.