خله

خلّة

اصطلاحی عرفانی، به معنی ذوب و فانی‌شدن در غیر. به حضرت ابراهیم (ع) علیه‌السلام نیز، از همین‌رو خلیل‌الرحمن گفته‌اند. عارفان، تحقق به صفات الهی را، خلّة خاصان می‌دانند. همچنان در تعریفِ خلّة کامل ـ که برتر از خلّة خواص است ـ آورده‌اند که اگر عارفی چنان مناسبتی با عالم ربوبی بیابد، که ذات او به نحو ذاتی آینۀ نمایشگر تمامی اسماء و صفات حضرت حق شود، به مرتبۀ خلّه کامل رسیده است. بدیهی است که این رتبه، تنها منحصر به معصومان است و بس.