خنجر
خنجر
سلاحی سرد شبیه کارد و دشنه با تیغه‌ای کوتاه و معمولاً خمیده از جنس فولاد. در نبردهای تن‌به‌تن، در میان پارتیان، به‌کار می‌رفت. خنجرهای دورۀ صفوی دو گونه بود: کردی و هندی. خنجرهای کردی کوچک و هلالی‌شکل با تیغه‌های شیاردار دودَمه ساخته می‌شد و سر و ته دستۀ آن‌ها یکسان بود. خنجرهای هندی بزرگ‌تر، با نوک بسیار باریک دسته‌ای استخوانی مخروطی بود. تیغۀ آن‌ها فقط از یک سو تیزی و برندگی داشت. خنجرها نیز مانند کاردها مزّین به زر و کنده‌کاری‌هایی بر روی تیغه و دسته بودند. خنجر را مانند کارد در نیام می‌گذاشتند و در شال کمر جای می‌دادند یا در دو سوی ران از کمر می‌آویختند. نیام خنجرها بندهایی از قیطان یا یراق‌های زربفت داشت که آن‌ها را روی شال کمر محکم می‌کرد. برخی مردان و همچنین زنان دورۀ صفوی گاه در پر شال خود دو خنجر می‌نهادند که نوعی تفاخر به‌شمار می‌رفت. بهترین نوع خنجر، خنجر آبگون بود. سرنیزۀ تفنگ یا شمشیر را نیز خنجر می‌نامیدند. اصطلاح خنجر آجین‌کردن نیز بدین معنا بود که خنجرهای متعددی در جای‌جای بدن کسی فرو کنند.