دانشسرای عالی تهران
دانشسرای عالی تهران
مؤسسۀ آموزش عالی برای تربیت معلم مدارس متوسطه (دبیران دبیرستان‌ها). این مرکز در تهران قرار دارد. اساس آن دارالمعلمین عالی بود که در ۱۳۰۷ش در تهران تأسیس شده بود. پس از تصویب قانون تربیت معلم (۱۳۱۲ش)، با همان برنامه‌ها و رشته‌های درسی دارالمعلمین عالی، یعنی همان رشته‌های درسی علمی (ریاضی، طبیعی، و فیزیک و شیمی) و رشته‌های ادبی (فلسفه و ادبیات فارسی، و تاریخ و جغرافی) به دانشسرای عالی تغییر نام داد و توسعۀ بسیار یافت. در این مرکز، علاوه بر درس‌های تخصصی دانشجویان رشته‌های تحصیلی گوناگون، درس‌هایی چون مبانی آموزش و پرورش متوسطه، اصول آموزش و پرورش، فلسفۀ آموزش و پرورش، تاریخ آموزش و پرورش، جامعه‌شناسی آموزش و پرورش، و روان‌شناسی پرورشی نیز برای داوطلبان شغل دبیری تدریس می‌شد. پس از تأسیس دانشگاه تهران، در ۱۳۱۳ش، دانشسرای عالی به بخشی از دانشگاه تهران تبدیل شد؛ ولی در آذرماه ۱۳۳۸ش، با تصویب قانون استقلال دانشسرای عالی، به‌صورت مؤسسه‌ای مستقل درآمد. در تابستان ۱۳۴۲ش، طبق مصوبۀ هیئت وزیران، دانشسرای عالی منحل شد و سازمان تربیت معلم و تحقیقات تربیتی جانشین آن شد. سازمان تربیت معلم و تحقیقات تربیتی، متشکل از سه مؤسسۀ ذیل بود: مؤسسۀ تربیت دبیر، مؤسسۀ تربیت مدیر و راهنمایان تعلیماتی، و مؤسسۀ تحقیقات و مطالعات تربیتی. در ۱۳۴۶ش، براساس قانون اساسنامۀ دانشسرای عالی، این مؤسسه دوباره دانشسرای عالی نام گرفت و هدف آن تـربیت معلم و تحقیقات تربیتی اعلام شد که متشکل از چهار مؤسسه بود: مؤسسۀ تربیت دبیر، مؤسسۀ تربیت مدیر و راهنمایان تعلیماتی، و مؤسسۀ مدرسی ریاضیات، مؤسسۀ تحقیقاتی تربیتی. در ۱۳۴۶ش، که قانون تأسیس وزارت علوم و آموزش عالی به تصویب نمایندگان مجلس رسید، دانشسرای عالی به‌صورت یکی از دانشگاه‌ها و مؤسسات آموزش عالی تحت نظارت این وزارتخانه درآمد و سرانجام، در مرداد ۱۳۵۳ش، دانشسرای عالی به دانشگاه تربیت معلم تبدیل شد.